De Concept Oase - Verzameling gedichten

08-2023

Penicillium digitatum
Bang ben ik                                                                           Daar ga ik
als de dood                                                                            ik omhels je
om te sterven in mijn lichaam                                      en neem je mee

oktober 2021

Midden twintig

De drang tot ontwikkeling is onstuitbaar
Het pint me vast aan de grond waar ik sta, creëert mijn afgrond gelijktijdig
Het gaat daar waar mijn diepste wezen schuilt, scheldt en huilt
Waar noodzakelijkerwijs mijn zijn al dwalend, druilend en wijdverspreid verblijft

Turend, met priemende ogen raakt het mijn ziel. Hard en ongenadig
Ik analyseer mijn gevoelens en gedachtes, zij het misschien één en hetzelfde of absoluut niet, afstandelijk en koud. Alsof ze mij niet toebehoren

Ogenschijnlijk

Doorvoel ik mijn emoties tot op het bot – wat zeg ik? Tot in elke celkern. Tot in het binnenste van de aarde. Tot in het onbestemde vacuüm van voltrokken emoties, gestenigd, alleen, waarachtig mooi, subliem in veelvuldige schoonheid

In rust laat ik het mij bekoren
Ik ontleed mijn gedachtes, bevraag ze, bewoon ze, verdeel ze. Ik speel ermee tot ik ze niet meer herken. Ik duw ze uit mijn lichaam, naar de lucht om mij heen, adem ze weer in en voel ze transformeren, doordrenkt van nieuw leven
Vervolgens laat ik ze verdrinken, in tranen of in drank. Om te merken dat ze in de nacht
tot me keren in een met destructie omhulde levenskracht.

Bang voor alles, keer ik in mezelf.
Te jong, onzeker en onkundig is mijn masker.
Daarachter,
Je reinste ongeweten

----------

Dat bankje, weet je wel

In het verleden was je vaak onzichtbaar
Zodat je ons niet tot last was
Verstopt in de kast op de overloop
of achter de tv- wanneer tijdens het 8 uur journaal.

en toch

Uit verveling, noem het recalcitrantie - kleur je nu buiten de lijntjes.
Nu ben je loszinnig verweven met je idealen

en schitteren je ogen wanneer je mijn hart beschildert met het helderste oranje
wanneer je even niet oplet, en je per ongeluk de wereld omarmt, ga je wandelen

in de verste verten zie ik je gaan
spelend met licht en donker
totdat je denkt dat je de waarheid spreekt
en je mij stilletjes wil monitoren
dan laat ik je los in de zee van je eigen weldadigheid
en verlies je voor even de kleuren waarmee je zo goed kunt toveren
je blik is even waarachtig,
even vluchtig als die van mij
en als de tijd ons inhaalt
tellen we samen de sterren
zittend op dat bankje waar we vroeger ook vaak kwamen

----------