De Concept Oase - Verzameling gedichtenspinsels
oktober 2021
De drang tot ontwikkeling is onstuitbaar
Het pint me vast aan de grond waar ik sta, creëert mijn afgrond gelijktijdig
Het gaat daar waar mijn diepste wezen schuilt, scheldt en huilt
Waar noodzakelijkerwijs mijn zijn al dwalend, druilend en wijdverspreid verblijft
Turend, met priemende ogen raakt het mijn ziel. Hard en ongenadig
Ik analyseer mijn gevoelens en gedachtes, zij het misschien één en hetzelfde of absoluut niet, afstandelijk en koud. Alsof ze mij niet toebehoren
Ogenschijnlijk
Doorvoel ik mijn emoties tot op het bot – wat zeg ik? Tot in elke celkern. Tot in het binnenste van de aarde. Tot in het onbestemde vacuüm van voltrokken emoties, gestenigd, alleen, waarachtig mooi, subliem in veelvuldige schoonheid
In rust laat ik het mij bekoren
Ik ontleed mijn gedachtes, bevraag ze, bewoon ze, verdeel ze. Ik speel ermee tot ik ze niet meer herken. Ik duw ze uit mijn lichaam, naar de lucht om mij heen, adem ze weer in en voel ze transformeren, doordrenkt van nieuw leven
Vervolgens laat ik ze verdrinken, in tranen of in drank. Om te merken dat ze in de nacht
tot me keren in een met destructie omhulde levenskracht.
Bang voor alles, keer ik in mezelf.
Te jong, onzeker en onkundig is mijn masker.
Daarachter,
Je reinste ongeweten
----------
Je stem
Zal ik je vertellen
Wat je vooral niet moet doen
Niet samenleven en versmelten
En zo alles overdoen
Zal ik je vertellen
Wat je vooral wel moet doen
De samenleving overhoop halen
En het dan weer doen
Zal ik je vertellen
Wat je kunt doen
Voordat je instemt
Jezelf kwijtraken
Je stem vinden
en het dan voordoen
----------
Evengoed
Met het ouder worden
Vergrijst niet alleen je haar
Verrimpeld niet alleen je huid
Het leven neemt je over
van binnenuit
Je kennis verinnerlijkt
adembenemend
Je geleefde jaren
innig in zich opnemend
Een implosie
Waarbij de huid naar binnen keert
Diepe groeven achterlaat
En je jeugdigheid verteert
Waar verzadiging floreert
maar al je kleuren
desondanks
tot een vergankelijk mengsel worden geboetseerd
Grijs, grauw en wit
De schitterende nuances van vergaarde veelzijdigheid
Staan je bij in al hun tegenstrijdigheid
Evengoed
Tikt de klok
En je verleert te leven
Je schikt je
uiteindelijk
naar de oneindigheid
----------
Cultuurmaskers - Polarisatie 2021
De wereld ontvlucht haar objectiviteit,
en toont haar intentie in de relatie
tussen onszelf en de werkelijkheid.
Wat is een zelfbeeld behalve een illusie?
Niet bestaand zonder jouw aanschouwing
Word ik de Ander en de wereld,
of zelfs een revolutie,
waar waarheid afhangt van haar vermogen tot onderbouwing
Daar is mijn Ik zonder bestaansrecht.
Het proeft de Ander, maar vormt zich niet.
Schijnbaar onverschillig,
uit Ik me in opwellingen.
Je ziet het wel, maar het hoort niet.
De Ander, even belangrijk, doch niet zo wezenlijk
om echt te luisteren naar haar waarheden en te fluisteren
dat het goed is om te vechten en te verliezen
je tot de essentie te verhouden en compleet te bevriezen.
Om je stem te verheffen en je emoties te verlaten.
Om jezelf te beroven van de goden, die je in leven hielden
tijdens de bezetting van al je levensjaren.
Aanschouw de lange termijn, diep verzonken in ons verdriet.
Haar schommelingen zijn de zekerheid,
en de woeste grimmigheid van de oceaan heeft nu ons thuisfront in het verschiet.
We mijden diepte, omdat we vergeten zijn hoe we materie omvormen
tot een sterke onderzeeër.
Spartelend in de veelheid van het water
verschrompelend en alsmaar gedweeër.
Verdrinkend omdat we elkaar niet meer kunnen aanraken
niet meer kunnen vinden
niet meer kunnen redden
van de diepte van de oceaan.
----------
Selectie gedichten Sophia Bustin 2013 - 2018
----------
De Sinusknoop
Verbrande lucht
In mijn longen
In mijn hart
De apocalyps van het einde
En de start
Hij wist dat ik het nodig had
Om te voelen
Wie ik was
En hoe het zat
Zo ontstak ik het vuur
Zodat het zou branden
In mijn hart
----------
Ik ken een ander die kon
zingen en dansen zonder enig pardon
Hij had geen pijn
geen pijn in de zon
----------